«Η ΓΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ», γι’ αυτό μπορεί να μην υπάρχει άλλη διέξοδος από το να γίνει μέσα μας ΑΟΡΑΤΗ. Οι πιθανότητες να λέει το κύμα του Αιγαίου ξεσπώντας πάνω στα βράχια μιας βραχονησίδας πράγματα πολύ πιο σπουδαία, είναι πολύ μεγάλες
Ένας όχι και τόσο γνωστός στους Δυτικούς, φιλόσοφος, ο G.T.FECHNER, εξομολογήθηκε κάποτε ότι σε στιγμή μεγάλης διαύγειας έφτασε να σχηματίσει την πεποίθηση πως η Γη είναι ένας άγγελος…
Από το άλλο μέρος, ο RAINER MARIA RILKE, βρήκε το θάρρος να πει ότι η Γη δεν έχει άλλη διέξοδο από το να γίνει αόρατη, φροντίζοντας να προσθέσει: ΜΕΣΑ ΜΑΣ.
Όλα αυτά, που μοιάζουν ασυνάρτητα και νεφελώδη, πρέπει ωστόσο να επικοινωνούν από κάπου. Θα έλεγα μάλιστα ότι αν είχαμε βρει από πού ασφαλώς η εικόνα για τη θέση μας επάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη θα ήταν διαφορετική. Διαφορετική και προσέτι διόλου απομακρυσμένη από την πραγματικότητα, όπως μοιάζει να το πιστεύει μια πλειοψηφία που προχωράει σήμερα στο διάστημα καμαρώνοντας ότι πραγματοποιεί τις παλιές φαντασίες των ποιητών, ενώ κατά τα άλλα εξακολουθεί να τους βλέπει με συγκατάβαση…….
Εάν είναι η Ίρις που κυκλοφορεί με άνεση από το ένα στο άλλο σημείο της Γης ή το υπερηχητικό κύμα δεν έχει σημασία. Η σημασία είναι ότι τα φυτά π.χ. που συνιστούν άλλες τόσες μικρές συλλαβές ώστε ν’ αρθρώσουμε την ταυτότητά μας, χωρίς να χάνει αυτή το μέρος του χλοερού μυστηρίου που της ανήκει, τ’ αποκλείσαμε, χάρη σε μια λανθασμένη εκτίμηση, έξω από τα πεπρωμένα μας. Κι ενώ μια μεγάλη και αόρατη περιπέτεια εκτυλίσσεται κάθε στιγμή στη γειτονιά που συγκροτούν πλησιάζοντας –με κίνδυνο να συνενωθούν– οι σημερινές μεγαλουπόλεις, επιμένουμε ακόμη και όταν μας απομονώνει ο ύπνος, ν’ ακούμε και να καταγράφουμε στη θέση των χαμένων κελαϊδητών, ένα τηλέτυπο σε συνεχή εγρήγορση.
πνοή κι άλλη πνοή, σπιλιάδα
καθώς αφήνεις το βιβλίο
και σκίζεις άχρηστα χαρτιά των περασμένων
ή σκύβεις να κοιτάξεις στο λιβάδι….
αγέρωχους κενταύρους που καλπάζουν
ή άγουρες αμαζόνες ιδρωμένες
σ’ όλα τ’ αυλάκια του κορμιού
που έχουν αγώνα το άλμα και την πάλη.
Αναστάσιμες σπιλιάδες μιαν αυγή
που νόμισες πως βγήκε ο ήλιος
Πρόκειται για μια πράξη που ο ποιητής, αυτήν ίσα-ίσα, θεωρεί μη πραγματική. Και διόλου άδικα. Οι πιθανότητες να λέει το κύμα του Αιγαίου ξεσπώντας πάνω στα βράχια μιας βραχονησίδας πράγματα πολύ πιο σημαντικά, είναι μεγάλες. Εάν όχι τ’ αυτιά, τα μάτια οφείλουν να γονιμοποιούν. Δεν αναφέρομαι σε τίποτα μεταφυσικές οπτασίες όπως των θρησκευόμενων αλλά σ’ αυτά που η ίδια η επιστήμη διεισδύοντας την ύλη ανακαλύπτει για να τα’ αφήσει εκ των υστέρων ακάλυπτα στο χώρο της ψυχής μας.
Τα ρόδινα και τα γαλάζια που ξεχύνει ο ουρανός
είναι οι χθεσινές βροχές
που βγήκανε στον ήλιο
να στεγνώσουν το μαλλί τους
ένα κορίτσι που ντύθηκε βερβένα
σκορπάει
εδώ κι εκεί σταλαγματιές
όπως η λύπη
γυμνή και διάφανη
διακρίνεται
μέσα της το αγαπημένο πρόσωπο
να σε κοιτάει κατάματα
πάνω απ’ τους λόφους
οι ερπύστριες των λουλουδιών έχουν αφήσει τα ίχνη τους
κάποιο σαλιγγαράκι σαν χωριό πάει τον ανήφορο
φυσάει
φυσάει
κουράγιο
οι λεβάντες λεν ότι αύριο έχουμε Αύγουστο
τα ονόματα που ακούμε
είναι από φλούδα πεύκου
τριων χιλιάδων χρόνων
κι η καμπύλη τα Γης
η ωραία μας Άγνωστη
που προσφέρει τον ώμο της γυμνόν
να τον φιλήσουμε
και να συλλογιστούμε ότι δεν είναι στο χέρι κανενός να καταστρέφει Εκείνην που του δόθηκε. Πιο καλά να της περνάει την καλύπτρα των θεαινών και να την συναντά κρυφά εκεί που οι άτολμοι – αλίμονο – αδυνατούν να κατανοήσουν πόση ταπεινοσύνη μπορεί να περικλείνει η συνείδηση της ίδιας τους υπεροχής.
Στο μικρό εικονοστάσι μου, χρόνια τώρα, φυλάγω ρόδια, δαχτυλίδια κοριτσιών, χρωματιστά βότσαλα, πεταλούδες. Όταν δέομαι, οι συμφορές απομακρύνονται ή εάν όχι, μοιάζουν με πελώριες ανορθογραφίες. Ίσως αγαπώ τα καθαρά κείμενα γι’ αυτό. Για να μην με αποστερούν από μιαν τέτοια δυνατότητα: οι ροδιές να φωνάζουν σαν πετεινάρια, τα δαχτυλίδια να ομολογούν τους αθάνατους έρωτες, τα βότσαλα να μου υποβάλουνε την αιώνια παρουσία της θάλασσας, οι πεταλούδες να με πηγαίνουν τρεις ορόφους πιο ψηλά πάνω απ’ τις αθλιότητες. Αισθάνομαι μιαν ευγνωμοσύνη που δεν ξέρω σε ποιον να την απευθύνω.
Εξακολουθητικά υπάρχει κάποιο πρόσωπο που με μαγνητίζει σαν Μέδουσα. Ποιο είναι; Ποιος είμαι; Πού είμαι;
Συχνά, συμβαίνει να μην καταλαβαίνω τι λέω και όμως αυτό ν’ ανταποκρίνεται ακριβώς σε ό,τι αισθάνομαι. Το ίδιο έχω την υποψία συμβαίνει για τις σχέσεις μας με τη Γη. Όσο την καταλαβαίνουμε απλώς βρίσκουμε, σκάβοντας μέσα της, διάφορα χρήσιμα μεταλλεύματα και πάλι μόνον εάν στο αναμεταξύ αφεθούμε χωρίς οπισθοβουλία, τη βλέπουμε να μας αγκαλιάζει και να μας σηκώνει ψηλά σαν πελώριος γαλάζιος άγγελος. Κι ότι που ετοιμαζόμουνα – χωρίς αλλά επιχειρήματα να το πω….
Απόσπασμα από ΔΟΚΙΜΙΟ του Οδυσσέα Ελύτη που δημοσιεύτηκε το 1981 στο περιοδικό ΔΕΝΔΡΟ τεύχος 19 σ. 10
Άλφα Κενταύρου Α 